Αυτήν την Euroleague ποιος θα την πάρει;

Μιλήσαμε με 5 experts για το ποιον βλέπουν με την κούπα στα χέρια και πώς το νέο format της διοργάνωσης αλλάζει τον ευρωπαϊκό μπασκετικό χάρτη. Ορίστε τι μας είπαν.

Λίγες ώρες μένουν μέχρι το πρώτο τζάμπολ στο Final Four της Euroleague και όλα τα βλέμματα της μπασκετικής Ευρώπης -και όχι μόνο- θα είναι είναι στραμμένα στην Fernando Buesa Arena της Βιτόρια. Φενερμπαχτσέ εναντίον Αναντολού Εφές (ο πρώτος ημιτελικός, στις 19.00) και Ρεάλ Μαδρίτης απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας (ο έτερος ημιτελικός, στις 22.00) διασταυρώνουν τα ξίφη τους με φόντο το βαρύτιμο τρόπαιο. Η Βασίλισσα είναι (κατά την ταπεινή μας άποψη) εκείνη που θα μπορούσε να δικαιολογήσει περισσότερο τον τίτλο του φαβορί, ενώ η ομάδα του Ergin Ataman έχει το μομέντουμ για να κάνει την έκπληξη. Ποιος όμως μπορεί να ξεγράψει την πανίσχυρη Αρκούδα του Δημήτρη Ιτούδη και ασφαλώς την (οποιαδήποτε) ομάδα του Zeljko Obradovic;

Ρωτήσαμε 5 experts της πορτοκαλί μπάλας από τα Basketball Guru, Hoopfellas, CourtSide Diaries, Shake n' Bake και Fifty Shades of Basketball για το ποιος πιστεύουν ότι θα είναι ο τελικός νικητής του F4, καθώς και πώς έχουν επηρεαστεί οι ομάδες από το νέο format της Euroleague, στο δρόμο προς τον τελικό.

Basketball Guru: Η ΤΣΣΚΑ, ευρωπαϊκή έκδοση των Golden State Warriors

Υπάρχει το τετριμμένο "όλοι από 25%" και υπάρχει και το "θα το πάρει η ΤΣΣΚΑ". Θα πάω με το δεύτερο, καθώς οι Ρώσοι έρχονται στη Βιτόρια με το τιμόνι στον αυτόματο, χωρίς απουσίες (βλ. Φενέρ), χωρίς σταρ σε πτώση (βλ. Sergio Llull) και με εμπειρία δέκα φορές περισσότερη από την Εφές. Επιπλέον, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, έχουν βρει τρόπο να κερδίζουν παιχνίδια μέσα από την άμυνα τους.

Μπορεί ο Ιτούδης να φτάνει συνεχώς σε αλχημείες, προκειμένου να καλύψει το μειονέκτημα όγκου των Kyle Hines και Othello Hunter, όμως όταν ένας εξ' αυτών συνδυάζεται στην ίδια πεντάδα με τους Will Clyburn, Daniel Hackett και Cory Higgins, το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν "αμυντικός χαμαιλέοντας". Αλλαγές σε όλα τα σκριν, ενέργεια, τρίποντα και το κλασικό τρέξιμο κάνουν την ΤΣΣΚΑ (έστω και για διαστήματα) να μοιάζει με μια ευρωπαϊκή έκδοση των Golden State Warriors – από την άποψη των small ball σχημάτων.

Πριν ετοιμαστεί κάποιος να αποδοκιμάσει την τελευταία παρομοίωση, να επισημάνω ότι άλλο τόσο είναι πιθανό να εμφανιστεί στο παρκέ της Fernando Buesa Arena η … κανονική, ευρωπαϊκή, ΤΣΣΚΑ και να χάσει συνοπτικά από τα "αεροπλανικά" οποιουδήποτε γκαρντ. Μέχρι να γίνει αυτό όμως, θα πάω με τις δικές της πιθανότητες, καθώς εκτός των άλλων διαθέτει και την πληρέστερη γραμμή κοντών του τουρνουά. Και όπως συμβαίνει πολύ συχνά, τέτοιες αναμετρήσεις κρίνονται από την δύναμη πυρός και αυτοσχεδιασμού της περιφερειακής γραμμής.

Όσον αφορά το σκέλος του νέου συστήματος της Euroleague, τα παιχνίδια που καλείται να δώσει μία ομάδα που φτάνει στο φάιναλ φορ είναι τουλάχιστον 35. Αν σε αυτά προστεθούν τα παιχνίδια του εκάστοτε εγχώριου πρωταθλήματος (δεν είναι για όλους ίδια), μαζί με εκείνα των κυπέλλων και των εθνικών ομάδων, ο αριθμός των αγώνων πλησιάζει – ή και ξεπερνά - την κανονική περίοδο του ΝΒΑ. Είναι πολλά, πάρα πολλά, και μάλιστα είναι πιο δύσκολα, καθώς στην Euroleague δεν υπάρχει πλέον προκριματικός γύρος ομίλων, όπου τα φαβορί είχαν την πολυτέλεια μιας κάποιας χαλάρωσης. Οι συνεχείς σημαντικές υποχρεώσεις επιβαρύνουν τα σώματα των παικτών με περισσότερη καταπόνηση.

Κάτι που σημαίνει και μεγαλύτερο κίνδυνο τραυματισμών, διαπιστωμένα. Συνεπώς, στη νέα εποχή της διευρυμένης Euroleague (από του χρόνου οι ομάδες θα είναι 18), τα κλαμπ καλούνται να επενδύσουν πολλά περισσότερα σε χρόνο, ανθρώπινο δυναμικό και τεχνολογία, προκειμένου να προφυλάξουν το ρόστερ από τραυματισμούς και να διατηρήσουν όσο σταθερότερη γίνεται τη δυναμική τους. Δεν είναι λίγες οι περιστάσεις κατά τις οποίες διάφορα σύνολα έφτασαν στην τελική ευθεία σακατεμένα (όπως η φετινή Φενέρ ή πέρυσι ο Ολυμπιακός στα play-offs) και η λύση στο πρόβλημα μοιάζει να είναι περισσότερο η σωστή εκγύμναση, παρά η διεύρυνση των ρόστερ στο άπειρο. Έτσι κι αλλιώς, κάποιες μονάδες είναι αναντικατάστατες.

Περισσότερο Basketball Guru εδώ και εδώ.

Hoopfellas: Ο Zeljko Obradovic παίζει εντός έδρας ακόμη και στην κόλαση

Ρεαλιστικά καμία ομάδα δεν υπερέχει αισθητά σε επίπεδο μομέντουμ, κατάσταση η οποία σε συνδυασμό με τον αγωνιστικό ρυθμό και το καλό ματσάρισμα στο πρώτο παιχνίδι μπορούν να καθορίσουν τον βαθμό της υπεροχής της στη βάση των πιθανοτήτων. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι το σύνολο που εναρμονίζεται περισσότερο με αυτήν την ακολουθία.

Το παιχνίδι της (και όσα αντιπροσωπεύει αυτό το μείγμα παικτών στο παρόν αγωνιστικό πλαίσιο) είναι ό,τι πιο κοντινό σε αυτό που ορίζουμε ως winning basketball για αντίστοιχες, οριακές καταστάσεις. Έχουν το μεγαλύτερο ποιοτικό βάθος, versatile προφίλ (μπορούν να σε κερδίσουν με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικής φύσεως αγώνες) και αθλητές με ισχυρό πνευματικό υπόβαθρο που αυξάνουν τον βαθμό προσαρμοστικότητας του συνόλου στον διαδραστικό χαρακτήρα του αθλήματος και την ετοιμότητα αντιμετώπισης του "απροόπτου". Κάπου εδώ όμως ξεκινάει η μαγεία των F4.

H Αναντολού μπαίνει ως "Σταχτοπούτα" και ο καθένας μπορεί να διαγνώσει το μέγεθος της ευκαιρίας που δημιουργείται για αυτήν έστω και εάν δεν έχει τα "χιλιόμετρα" εμπειρίας σε αυτά τα ματς-τίτλου. Η Φενέρ παρουσίασε μακράν το καλύτερο μπάσκετ μέχρι τώρα στη χρονιά. Ο Zeljko Obradovic είναι ο άνθρωπος που ακόμη και "στην κόλαση" παίζει εντός έδρας. Η ανάπτυξη, η ροή και οι αυτοματισμοί της επίθεσης της θα αποτελέσουν αντικείμενο προς μελέτη για τους προπονητές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Έχει ισχυρό κίνητρο όμως και προβλήματα τραυματισμών τα οποία γεννούν αμφιβολίες σχετικά με την ετοιμότητα σημαντικών παικτών. Με αυτά τα δεδομένα εμφανίζεται λοιπόν μια καλή συνθήκη για την ΤΣΣΚΑ. Μπαίνει για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια σε έναν ημιτελικό με τη ταμπέλα του outsider - όσο δόκιμος μπορεί να είναι ένας τέτοιος όρος για ένα σύνολο αυτής της ποιοτικής βαθμίδας. Και αυτός ακριβώς ο χαρακτηρισμός (outsider) μπορεί να αποτελέσει τον μεγαλύτερο της σύμμαχο σε αυτό το F4.

To καινούργιο format βάζει τη διοργάνωση (δηλαδή τις ελίτ ομάδες της ηπείρου μας) αλλά και το άθλημα σε μια νέα εποχή, αυτήν της εξειδίκευσης. Ουσιαστικά -μαζί με τις αλλαγές των κανονισμών- ωθεί τα clubs προς τη κατεύθυνση μιας καινούργιας οπτικής σε ότι αφορά τον όρο "προετοιμασία", αγωνιστικά και μη. Οι ομάδες οφείλουν να δουλέψουν περισσότερο το καλοκαίρι στη κατασκευή ενός ρόστερ που θα ανταποκριθεί σε μία πιο μεγάλη σεζόν αλλά και στην αλλαγή της φύσεως του παιχνιδιού, το οποίο πλέον απαιτεί two-way teams (σύνολα εξίσου αποτελεσματικά σε άμυνα και επίθεση, μισό και ανοιχτό γήπεδο).

Η σύνθεση των τελευταίων Final Four νομίζω είναι χαρακτηριστική. Οφείλουν επίσης να αλλάξουν την ιεραρχία των προτεραιοτήτων τους σε επίπεδο coaching και recruiting. Το αθλητικό κομμάτι, η ύπαρξη πολλαπλών δεξιοτήτων σε κάθε θέση του ρόστερ και το conditioning έχουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία ως "παράγοντες" μιας επιτυχημένης παρουσίας. Και σαφέστατα, το να ανοίξει κάποιος τη πόρτα της ελίτ συμμετέχοντας σε ένα F4, αποτελεί πλέον μία πιο δύσκολη υπόθεση που απαιτεί σπουδαίο performance από όλα τα άτομα που εργάζονται σε έναν οργανισμό.

Περισσότερο Hoopfellas εδώ και εδώ.

CourtSide Diaries: Με την τρέλα του Ergin Ataman

COURTSIDE DIARIES

Η αίσθηση λέει Ρεάλ Μαδρίτης: Με έναν προπονητή και έναν κορμό παικτών που είναι μαζί εδώ και χρόνια, πρόκειται μάλλον για την συνολικά καλύτερη ομάδα από το 2013 κι έπειτα (όταν ο Ολυμπιακός παρέδωσε τα σκήπτρα). Από τη στιγμή που η Φενέρ είναι λαβωμένη από τραυματισμούς, η Εφές είναι "άβγαλτη" σε τέτοιο επίπεδο και η ΤΣΣΚΑ είναι... η ΤΣΣΚΑ, ο Facundo Campazzo και η παρέα του μου φαίνονται το φαβορί.

Το ένστικτο, όμως, λέει Αναντολού Εφές. Μπορεί να είναι η πρώτη της συμμετοχή σε Final Four από τη σεζόν 99-00 αλλά έχει όλα όσα χρειάζονται για να κάνει την έκπληξη: Εμπειρία, με τους Dogus Balbay, Krunoslav Simon, Tibor Pleiss και Bryant Dunston να έχουν αθροιστικά 26 σεζόν και 669 παιχνίδια στην Euroleague, ποιότητα, αφού στα πρόσωπα των Vasilije Micic, Shane Larkin αλλά και Rodrigue Beaubois βλέπουμε παίκτες που θα μπορούσαν να έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους σε οποιαδήποτε ομάδα, καθώς και τρέλα, με τον Ergin Ataman να έχει δηλώσει από τον Δεκέμβριο ότι φέτος θα πάρει το μοναδικό τρόπαιο που του λείπει.

Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης και απαντώντας μόνο για τις 4 ομάδες του Final Four, θα έλεγα ότι κερδισμένη από την όλη διαδικασία έχει βγει μάλλον η Αναντολού Εφές: Τη σεζόν 16-17, η απόσταση στις θέσεις 3 ως 9 ήταν μόλις 3 νίκες. Τη σεζόν 17-18, η ίδια απόσταση υπήρχε από την θέση 3 ως την θέση 8.

Σε αντίθεση με αυτές τις σεζόν, η regular season φέτος έκλεισε με την ομάδα που τερμάτισε 3η να βρίσκεται ήδη 4 νίκες μακριά απ' αυτήν που τερμάτισε 5η. Όλοι στην Εφές, έχοντας απόσταση 2, 4 και 5 νικών από τις θέσεις 5 έως 8, μπορούν να νιώθουν -και μάλιστα με μεγάλη σιγουριά- ότι βρίσκονται κοντά στις Big 3 της Euroleague. Είμαι βέβαιος πως ο Ataman πιστεύει ότι υπάρχουν πλέον Big 4.

Περισσότερο Courtside Diaries εδώ και εδώ.

Shake n' Bake: Η αθλητικότητα της ΤΣΣΚΑ, το κλειδί του Final Four

SHAKE N' BAKE Αρχικά, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι έχουμε 2 πολύ ενδιαφέροντα ζευγάρια ημιτελικών. Το Ρεάλ-ΤΣΣΚΑ είναι ένα παιχνίδι για όσους αγαπούν την επίθεση (σίγουρα για εμένα δηλαδή). Οι δύο ομάδες είναι πραγματική φωτιά στο επιθετικό μισό του γηπέδου. Η Ρεάλ βασίζεται περισσότερο στην περιφέρεια της και η επίθεση της λειτουργεί γύρω από το τρίποντο, γεγονός που την κάνει τρομακτικά επικίνδυνη όταν βρει ρυθμό.

Η ΤΣΣΚΑ αντίθετα, είναι η ομάδα που πάει περισσότερο από κάθε άλλη (στο Final Four) κοντά στο καλάθι και παλεύει για high-percentage shots at the rim. Είναι μια πολύ αθλητική και aggressive ομάδα, που έχει τα defensive anchors και θα είναι physical στην άμυνα. Έχει παίκτες που είναι πολύ ικανοί στο να πάνε στις βολές και αν καταφέρουν να φορτώσουν παίκτες-κλειδιά της Ρεάλ με φάουλ τότε θα έχουν κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα προς τη νίκη. Μικρό και ασήμαντο, που ίσως παίξει ένα μικρό ρόλο το γεγονός ότι έχουν πρόσφατες εμπειρίες από το γήπεδο του Final Four.

Η Φενέρ είναι η πιο καλοδουλεμένη, well-rounded ομάδα του Final Four. Τα έχει όλα: Προσωπικότητες στο παρκέ και στον πάγκο, ικανούς παίκτες, σκληρή άμυνα, αξιόμαχους ρολίστες. Μοιράζει εντυπωσιακά το παιχνίδι της σε τρίποντο, mid-range και shots at the rim και μπορεί να εκτελέσει από παντού. Αλλά φαίνεται ότι θα παίξει χωρίς δύο παίκτες (Luigi Datome και Joffrey Lauvergne) και αυτό θα επηρεάσει το rotation της. Σε δύο κοντινά παιχνίδια αυτό μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικό, στα τελευταία κρίσιμα λεπτά ενός αγώνα.

Ειδικά, μάλιστα, όταν συνεπικουρείται από το γεγονός ότι απέναντι της βρίσκεται μια ομάδα που αρέσκεται στο να τρέχει, να παίζει γρήγορα, να σουτάρει πολύ από την περιφέρεια, που έχει το υλικό για να σε κουράσει και έναν παίκτη που στη μέρα του είναι unstoppable. Θεωρώ πως ΤΣΣΚΑ και Φενέρ θα βρεθούν στον τελικό και αυτό θα είναι μια επιβράβευση για τους ανθρώπους που αγαπούν το "ευρωπαϊκό" μπάσκετ. Δύο προπονητές-στρατηγοί που είχαν χαρίσει μια μοναδική παράσταση πριν 2 χρόνια. Αν ήταν πλήρης η Φενέρ θα της έδινα σίγουρα το προβάδισμα. Μπορεί το συνηθισμένο rotation να μη χρειαστεί καν, αλλά η αθλητικότητα της ΤΣΣΚΑ θεωρώ ότι μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική και προσωπικά θα την επέλεγα για νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Το νέο format της Euroleague σίγουρα έχει επηρεάσει θετικά την εξέλιξη της διοργάνωσης. Μπορεί τα παιχνίδια να είναι περισσότερα, αλλά δε νομίζω ότι οι παίκτες προτιμούν να κάνουν προπόνηση από το να παίζουν. Τα ταξίδια στην Ευρώπη δεν είναι, βέβαια, τόσο εύκολα ειδικά όταν ομάδες δεν πετάνε με chartered αεροπλάνα. Γι' αυτόν το λόγο, θα έπρεπε να δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στον προγραμματισμό των παιχνιδιών, να λαμβάνονται υπόψιν τα ταξίδια, τα παιχνίδια των εθνικών πρωταθλημάτων κλπ. Όλα αυτά απαιτούν έναν εξαιρετικό "αλγόριθμο" που πρέπει να βρεθεί για να διευκολύνει τους παίκτες.

Απαραίτητα adjustments πρέπει να γίνονται και από τις ομάδες, για παράδειγμα η ένταση των προπονήσεων και το περιορισμένο rotation, είναι δύο θέματα που επηρεάζονται άμεσα από το νέο format. Το τελευταίο, ωστόσο, εκτός από "δίκαιο" είναι και εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί μας χαρίζει σημαντικά και θεαματικά παιχνίδια κάθε εβδομάδα, σε αντίθεση με το προηγούμενο που περιείχε αρκετά "αδιάφορα" games. Σίγουρα δεν είναι τελειοποιημένο, αλλά είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Η σημασία της πρόκρισης στο Final Four μπορεί να έχει μεγαλώσει στα μάτια των φιλάθλων και των media (ειδικά όταν πρόκειται για ομάδες-θαύματα όπως η Ζάλγκιρις) αλλά το συναίσθημα των παικτών και των προπονητικών team νομίζω δεν έχει αλλοιωθεί. Όταν μια ομάδα έχει ως στόχο να πάει ως το τέλος και τα καταφέρνει, νιώθει δικαίωση και ανακούφιση που τα ξεπερνούν όλα.

Περισσότερο Shake n' Bake εδώ και εδώ.

Fifty Shades of Basketball: Φενέρ, παρά τις απουσίες

FIFTY SHADES OF BASKETBALL Θα πω μια θαρραλέα άποψη και θα πάρω την Φενέρμπαχτσέ. Σύμφωνοι, έχει τρανταχτές απουσίες (Luigi Datome, Joffrey Lauvergne δεν είναι σε θέση να αγωνιστούν ενώ η κατάσταση των Nikola Kalinic και Jan Vesely θα εκτιμηθεί λίγο πριν τον ημιτελικό) αλλά μιλάμε για μία ομάδα που στον πάγκο της έχει έναν από τους σπουδαιότερους προπονητές στην ιστορία του αθλήματος. Ο λόγος για τον Zeljko Obradovic, φυσικά. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν κενά και απουσίες, εκείνος βλέπει ευκαιρίες και ενέσεις ψυχολογίας προς τους παίκτες του.

Η περσινή φιναλίστ έρχεται στο φετινό Final Four πνίγοντας τους αντιπάλους της στην άμυνα, κρατώντας τους χαμηλά (74.6 πόντοι παθητικό/αγώνα). Όπως είναι γνωστό, άλλωστε, ο Σέρβος mastermind είναι λάτρης της άμυνας και του "κοντού" rotation. Ερχόμενος σε αυτά τα παιχνίδια, τα έχει και τα δύο. Ίσως είναι μεγαλύτερο outsider από ότι είναι η μεγάλη του αντίπαλος στον ημιτελικό (Αναντολού Εφές) αλλά είμαι σίγουρος πως αυτό δεν θα τον επηρεάσει καθόλου. Είμαι πεπεισμένος πως οι ρήσεις "η επίθεση κερδίζει τα παιχνίδια αλλά η άμυνα τα πρωταθλήματα" και πως "ένας παίκτης μπορεί να είναι βασικό συστατικό μιας ομάδας αλλά ένας παίκτης δεν κάνει μία ομάδα" θα βρίσκονται κάπου καρφιτσωμένα στα αποδυτήρια των Τούρκων πρωταθλητών.

Θα έλεγα πως το νέο format της Euroleague έχει αναγκάσει τις ομάδες να διατηρούν πολυμελή ρόστερ. Οι εποχές που οι προπονητές την έβγαζαν με 7-8 παίκτες όλη την σεζόν έχουν περάσει και στο εξής οφείλουν να έχουν 2 και 3 πεντάδες έτοιμες ανά πάσα στιγμή. Ιδίως σε ομάδες πρωταθλημάτων όπου η χρήση των μη-εγχώριων αθλητών έχει περιορισμούς (βλ. Ελλάδα, Τουρκία, Ρωσία), οι προπονητές θα πρέπει να σκεφτούν πιο έξυπνα το τι παίκτες θα αγοράσουν και σε ποίες θέσεις, πώς θα κατανείμουν το rotation, πώς θα μένουν όλοι οι παίκτες ικανοποιημένοι από χρόνο συμμετοχής αλλά και ταυτόχρονα πώς θα είναι ξεκούραστοι ενόψει των μεσοβδόμαδων αγώνων. Έχει αλλάξει δηλαδή εμμέσως και ο ρόλος του προπονητή που πλέον θα πρέπει να έχει πολυποίκιλη και πολυεπίπεδη αλληλεπίδραση με τους παίκτες του μέσα στην σεζόν και όχι απλά να είναι κάποιος που τους κατευθύνει στο παρκέ σαν μαριονέτες.

Για τις ομάδες του Final Four, ξεχωριστά, αυτό έχει πολλούς τρόπους με τον οποίο επηρεάζονται, τόσο θετικούς όσο και αρνητικούς. Στα θετικά, θα έλεγα ότι οι παίκτες έχουν βρει τους ρόλους τους, έχουν αναπτύξει χημεία μεταξύ τους ενώ παιδιά που μέχρι πριν από μερικά χρόνια θα "ξεσκόνιζαν" τον πάγκο, τώρα έχουν πάρει τις ευκαιρίες τους, έχουν δείξει κατά πόσο μπορούν να προσφέρουν και ενδεχομένως ορισμένοι να είναι άσοι κρυμμένοι στο μανίκι ενός προπονητή. Από την άλλη, περισσότερα παιχνίδια σημαίνει και μεγαλύτερος κίνδυνος τραυματισμού.

Ως γνωστόν, ένας αθλητής είναι περισσότερο επιρρεπής όταν έχει συσσωρευμένη κόπωση. Με την αναμενόμενη επέκταση της Euroleague σε 18 ομάδες (πράγμα που πρακτικά σημαίνει +4 αγώνες), πρέπει να βρεθεί η σωστή φόρμουλα διαχείρισης των παικτών ώστε τόσο οι προπονητές να έχουν στην διάθεση τους όλους τους παίκτες τους σε αυτά τα δύσκολα παιχνίδια, όσο και εμείς οι φίλαθλοι να βλέπουμε αγώνες με τους κορυφαίους παίκτες του ευρωπαϊκού μπάσκετ στο παρκέ και όχι με πολιτικά στην άκρη του πάγκου, ανήμπορους να επηρεάσουν την έκβαση μίας αναμέτρησης.

Περισσότερο Fifty Shades of Basketball εδώ και εδώ.

Μέχρι το πρώτο τζάμπολ του Final Four της Βιτόρια μπορείς να διαβάσεις για την έκρηξη του Kawhi Leonard, την πιο μεγάλη ώρα του Damien Lillard, όλα όσα κάνουν μοναδικό τον Zion Williamson και την περίπτωση του Jimmer Fredette.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr