Πώς ήταν να τρως με τον Anthony Bourdain

Έχουν περάσει 2,5 χρόνια από τον Ιούνιο του 2018, όταν και ο Anthony Bourdain αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του. Το legacy του ασφαλώς θα ζει για πάντα ενώ μικρές ή μεγαλύτερες ιστορίες από τη ζωή και την πορεία του εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε και το World Travel: An Irreverent Guide, ένα ταξιδιωτικό βιβλίο, γραμμένο από τον ίδιο, με τα κενά να συμπληρώνονται από την επί δεκαετία βοηθό του Laurie Woolever, η οποία είχε βοηθήσει και στο Appetites: A Cookbook.

Ταξιδεύοντας και τρώγοντας με τον Tony

H Laurie Woolever μίλησε πριν μερικές ημέρες στο Food & Wine και φυσικά αναφέρθηκε στην όλη εμπειρία που αποκόμισε συμβαδίζοντας, ταξιδεύοντας και, φυσικά, τρώγοντας με τον θρυλικό σεφ, συγγραφέα και παρουσιαστή. 

"Έχω βρεθεί μαζί του σχεδόν παντού και μπορώ να πω με σιγουριά πως το να δοκιμάζεις κάτι με αυτόν ήταν ενδιαφέρον, παρακμιακό, αυθεντικό και πάντα νόστιμο. Δεν είναι το φαγητό σαν αντικείμενο εκείνο που τον συνάρπαζε αλλά η ιστορία του, ο τρόπος που φτιαχνόταν και η χαρά που έδινε σε εκείνους που το έτρωγαν" αναφέρει η Woolever, η οποία ασφαλώς έχει μπόλικα παράξενα ή απρόσμενα περιστατικά να διηγηθεί.

"Αυτό που συνάρπαζε πάντοτε εμένα ήταν η ικανότητά του να απολαμβάνει ακόμη και τα πιο απλά πράγματα. Για παράδειγμα, βρισκόμασταν στην Καναζάουα και θα πέρναμε το  Shinkansen (το τρένο - σφαίρα της Ιαπωνίας) για το Τόκιο, όταν στο σταθμό εντόπισε ένα vending machine με συσκευασμένα ιαπωνικά προϊόντα: Σοκολάτες, σνακ, καφέδες κ.α. Γύρισε τον κόσμο ανάποδα για να βρει μέσα στις αποσκευές μας κέρματα, προκειμένου να αγοράσει όσα περισσότερα μπορούσε. Τελικά, παραλίγο να χάσουμε το τρένο" λέει η Νεοϋορκέζα συγγραφέας.

Ο μύθος

"Άξιζε όλο αυτό; Φυσικά και ναι. Άλλωστε, για να απολαύσεις την καινοτομία του οτιδήποτε, θα πρέπει να πάρεις το χρόνο σου", συμπληρώνει.

Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος μύθος για τον Bourdain: Κάθε φορά που πεινούσε (και ήταν μονίμως πεινασμένος) θα έψαχνε μέχρι τελικής πτώσης εκείνο το τέλειο, αυθεντικό, έντονο και πιο ξεχωριστό από κάθε τι άλλο στον πλανήτη πιάτο, που θα ικανοποιούσε το συγκεκριμένο αίσθημα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Όπως κάθε μύθος, έτσι και αυτός βασίζεται στην πραγματικότητα. Λάτρευε το pho, το τέλειο σούσι και κάθε μέρος του γουρουνιού. Και μοιραζόταν τους λόγους για τους οποίους βίωνε τα συναισθήματά του. Αυτό ακριβώς έδινε και ένα άψογο τηλεοπτικό προϊόν, που όποιος το παρακολουθήσει αποκλείεται να το ξεχάσει.