Τι θα θυμόμαστε από τον κόσμο της τέχνης για το 2022

Το να εργάζεσαι ως ανειδίκευτος πολιτιστικός συντάκτης -δηλαδή να μη γράφεις μόνο για μουσική ή μόνο για εικαστικά ή μόνο για θέατρο, αλλά γενικότερα για τις τέχνες και την πολιτιστική βιομηχανία (και τον συγγενικό τους χώρο της ψυχαγωγίας, με πιο εκλεκτικό τρόπο)- σου επιτρέπει (ίσως, ενδεχομένως, οι βεβαιότητες μάς τελείωσαν) να βλέπεις συνολικά και στη μεγάλη τους εικόνα τους προβληματισμούς των καλλιτεχνών της εποχής σου και, ενίοτε, να αντιλαμβάνεσαι στην πράξη ότι τα arts disciplines δεν είναι παρά μία πολιτισμική κατασκευή.

Από όσα είδα, άκουσα και γενικώς προσέλαβα με όλες τις αισθήσεις μου το 2022, λοιπόν, καταγράφω στη συνέχεια, με χαλαρή, μηνιαία ημερολογιακή σειρά, όσα θα πάρω μαζί μου ως προίκα, όσα με πλούτισαν, αφήνοντας απ' έξω εκείνα που, ασχέτως του impact τους, δεν πρόσθεσαν κάτι στις εμπειρίες μου ή δεν ήταν ακριβώς του γούστου μου.

Ιανουάριος 2022

Τον πρώτο μήνα του χρόνου τον ξεκίνησα βλέποντας τον κατά Κωνσταντίνο Ρήγο Καρυοθραύστη στην Εθνική Λυρική Σκηνή, που ως grande θέαμα-show ήταν εξαιρετικός, ενώ στο Netflix το Don't look up άξιζε τον χρόνο μου καθώς, για φάρσα, ήταν απολαυστικό. Αυτό που με συγκλόνισε, πάντως, ήταν η ερμηνεία της Κωνσταντίνας Τάκαλου ως Μπλανς Ντιμπουά στην παράσταση Λεωφορείον ο πόθος, που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου.

Φεβρουάριος 2022

Όλο τον μήνα άκουγα non-stop το Dawn FM του The Weeknd. Ο Οθέλλος, η όπερα του Verdi που σκηνοθέτησε ο Robert Wilson και παρουσιάστηκε στην Εθνική Λυρική Σκηνή, με μάγεψε με το ιστορικό αβανγκάρντ στυλ του, ενώ ο Χαλεπάς της Αργυρώς Χιώτη μού άρεσε για τα δέντρα και τον ήχο του (ανέβηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση). Στο Netflix, απόλαυσα όσο λίγες miniseries το Inventing Anna. Αξιοσημείωτος από κάθε άποψη και ο Ντον Ζουάν που σκηνοθέτησε ο Αλέξανδρος Διαμαντής, στο θέατρο Σημείο.

Μάρτιος 2022

Κατέβασα στο Apple Music το The gods we can touch της Aurora και πήγα να δω στο θέατρο την Έμιλυ Κολιανδρή, στην παράσταση Amalia Melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων, σε σκηνοθεσία Ζωής Χατζηαντωνίου, στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Ήταν εξαιρετική, παίζεται για 2η σεζόν αυτές τις ημέρες και τη συστήνω ανεπιφύλακτα. 

Απρίλιος 2022

Αυτόν τον μήνα κατηφόρισα στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για να νιώσω πάνω από το κεφάλι μου τα αβγά της αράχνης Maman της Louise Bourgeois και τα μάτια μου έλαμψαν που είδα ξανά, μετά από χρόνια, παλιά αλλά και νέα έργα της Martha Graham Dance Company στο Μέγαρο Μουσικής. Επίσης, ανακάλυψα -πριν από το Maestro- πόσο καλή ηθοποιός είναι η Κλέλια Ανδριολάτου βλέποντάς τη στην παράσταση Μοτέλ του Βασίλη Μαυρογεωργίου, στη Σκηνή Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης. Τέλος, άκουσα non-stop το Saoko της Rosalia, το Coma τ@ Tash Sultana και όλο το άλμπουμ Dance Fever των Florence + The Machine.

Μάιος 2022

Όλος ο μήνας -και το μισό καλοκαίρι μου- καθορίστηκε από τη βερνισάζ της έκθεσης ψηφιακής τέχνης Plásmata: Bodies, Dreams, and Data της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στο Πεδίον του Άρεως και τη δημοσιογραφική πρεμιέρα της Βληχής του Γιώργου Λάνθιμου στην Εθνική Λυρική Σκηνή (δεν είναι λίγο να περνάει από δίπλα σου η Emma Stone). Επίσης, μαγεύτηκα από τη μουσική παράσταση Voodoo Cello της Imany στο Μέγαρο Μουσικής, ξεκίνησα τον τέταρτο κύκλο του Stranger Things στο Netflix και κάτι μου έκανε βαθιά μέσα μου η ερμηνεία της Γιασεμής Κηλαηδόνη στο Ατσάλι της Rona Munro, σε σκηνοθεσία Νάντιας Φώσκολου (στο Θέατρο Μεταξουργείο, συνεχίζεται και το 2023). Τέλος, κυκλοφόρησε επιτέλους το ντεμπούτο της άλμπουμ Yenna η Μαρίνα Σάττι, που είναι ένα μουσικό κομψοτέχνημα από τα λίγα.

Ιούνιος 2022

O Ιούνιος ανήκει δικαιωματικά στον Jeff Koons και στην έκθεσή του Apollo, η οποία έκανε βερνισάζ στο project space του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στα Σφαγεία της Ύδρας στις 20 του μήνα. Ο "φεστιβαλικός" Ριγολέττος του Giuseppe Verdi, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου (μία παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στο Ηρώδειο), υπήρξε τόσο grande όσο του άξιζε, ενώ η Patti Smith, στον ίδιο χώρο, έδωσε την πιο συγκινητική συναυλία του καλοκαιριού (δεν τη σταμάτησε ούτε η βροχή). Δισκογραφικά, ο Φοίβος Δεληβοριάς συνέχισε να κάνει χαμό με το Anime, ενώ θεατρικά απόλαυσα μία πολύωρη παράσταση που έπαιξε στα δάχτυλα την camp αισθητική των αμερικάνικων μιούζικαλ, το Burt Turrido: An opera του Nature Theater of Oklahoma, που παρουσιάστηκε στον Χώρο Η της Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, εννοείται.

Ιούλιος 2022

Τον Ιούλιο τον πέρασα ακούγοντας μία ελαφρώς παλαιότερη κυκλοφορία, το Mr. Morale & The Big Steppers του Kendrick Lamar, ενώ όλος ο κόσμος μίλαγε για τον Elvis του Buz Luhrmann. Το γεγονός του μήνα, βέβαια, για όσους σαν του λόγου μου έχουν ψωμοτύρι την αμερικανική αβανγκάρντ, δεν ήταν άλλο από τη συναυλία-performance της Laurie Anderson στο Ηρώδειο. Εικαστικά, αυτό που με ενθουσίασε -πραγματικά ένιωσα σαν μικρό αγόρι σε παιδική χαρά- ήταν η καταπληκτική έκθεση-υπερπαραγωγή Dream On του ΝΕΟΝ στο Πρώην Δημόσιο Καπνεργοστάσιο.

Αύγουστος 2022

Τον μήνα που ο λαός (υποτίθεται ότι) κάνει κατά παράδοση τα μπάνια του, η μία και μοναδική Madonna κυκλοφόρησε το Finally enough love: 50 number ones, θυμίζοντας σε όλους ότι η επιρροή της στη μουσική βιομηχανία είναι τεράστια. Αίσθηση έκαναν και τα house beats του Renaissance της Beyoncé, ενώ η Kate Bush συνέχισε να ζει μια δεύτερη καριέρα με το Running up that hill που είχε ακουστεί στο Stranger Things (μάθε με ένα κλικ εδώ γιατί δεν ακούμε πια νέα μουσική). Κατά τ' άλλα, τίποτα άλλο δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον, ο Αύγουστος ήταν ένας μήνας αφιερωμένος στη μουσική.

Σεπτέμβριος 2022

Ο Romeo Castellucci έκανε το θαύμα του και πάλι με το Bros στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, όπως και ο Romain Gavras με την έκθεση Gener8ion, στον ίδιο χώρο αλλά και στη Μάντρα, ενώ περίπου χρονικά παράλληλα προβαλλόταν στο Netflix η Athena του. Το Blonde, για τη ζωή της Marilyn Monroe, που και δαύτο στο Netflix το είδαμε, προκάλεσε συζητήσεις. 

Οκτώβριος 2022

Μουσικά, ο δέκατος μήνας του έτους σφραγίστηκε από το Fossora της Björk, που κυκλοφόρησε στις 30 του Σεπτέμβρη. Τον Οκτώβρη έκανε και το block party της η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση συγκεντρώνοντας δεν ξέρω κι εγώ πόσες χιλιάδες κόσμο, ενώ στη σκηνή της ανέβηκε ξανά το υπνωτικό Larsen C του Χρήστου Παπαδόπουλου. Ο Ντον Τζοβάννι του Mozart, σε σκηνοθεσία John Fulljames και συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τις Όπερες του Γκέτεμποργκ και της Κοπεγχάγης, υπήρξε σκηνική αποκάλυψη, ενώ στον χώρο του ντιζάιν γεγονός της χρονιάς και όχι απλώς του μήνα ήτο η έκθεση του Marc Newson στην Gagosian Athens (συνεχίζεται μέχρι τις 7.1.2023). Τέλος, η αγαπημένη μου Iota Phi, η απόλυτη βασίλισσα της avant pop, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της με τίτλο Homo pauperis και παρουσίασε κάποια κομμάτια του live στο Music Escapades: In Orbit v.3, στον Θόλο του ΚΠΙΣΝ.

Νοέμβριος 2022

Έκανε πρεμιέρα το Σπιρτόκουτο: The Musical στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, επισκιάζοντας με το impact του σχεδόν ό,τι άλλο κι αν συνέβη τον ίδιο μήνα, όχι όμως τον μαγικό ρεαλισμό του Πάνου Κούτρα και του Dodo.

Δεκέμβριος 2022 

Μουσικά, ο τελευταίος μήνας του 2022 σφραγίστηκε από την κυκλοφορία του Redcar les adorables étoiles του Christine and the Queens. Γενικά, όμως, η έκθεση Modern Love: Η αγάπη στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, που είναι ό,τι πιο "σημερινό" μπορεί να δει κανείς αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, είναι ό,τι αξίζει να πας και να βιώσεις, καθώς συνεχίζεται μέχρι τις 28 Μαΐου του 2023.

---

Κεντρική φωτογραφία: Λεπτομέρεια από το έργο "I don't know you so I can't love you" της Marge Monko (2018), που παρουσιάζεται στην έκθεση "Modern Love: Η αγάπη στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας" του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας.

 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr