Ένα τελευταίο Martini στο Gin Joint

Ένα από τα σημαντικότερα και πιο επιδραστικά μπαρ της αθηναϊκής σκηνής ετοιμάζεται για το last call του: τo Gin Joint, μετά από σχεδόν 9 χρόνια παρουσίας στον αριθμό 1 της Χρήστου Λαδά, θα σερβίρει τα τελευταία του καλοφτιαγμένα Gin & Tonics, Negronis και Martinis το βράδυ της 30ής Δεκεμβρίου 2019. Ο ιδιοκτήτης του και ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους του ελληνικού bartending, Δημήτρης Κιάκος, μιλά στο Esquire σχετικά με την απόφαση για το φινάλε, το τι κρατά από αυτό το διάστημα αλλά και το τι θα φέρει το μέλλον.

Πώς φτάσαμε από τις 9 Μαρτίου του 2011 στον Δεκέμβριο του 2019, όσον αφορά το Gin Joint;

Στο μυαλό μας αρχικά βρισκόταν η ιδέα να ανοίξουμε έναν ωραίο χώρο που θα παίζει όμορφες μουσικές και ασφαλώς θα σερβίρει καλά ποτά. Αλλά κυρίως, ένα μέρος που ο κόσμος θα περνά καλά, θα κοινωνικοποιείται και γενικότερα θα αλληλεπιδρά. Κι εγώ και η Χριστίνα (σ.σ. η συνιδιοκτήτρια Χριστίνα Μοάτσου) αγαπούσαμε πάρα πολύ το gin. Θέλαμε να πιούμε ένα καλό gin-tonic στην Αθήνα, αλλά δεν βρίσκαμε το ιδανικό μέρος, οπότε είπαμε να το δημιουργήσουμε. Ήταν κατά κάποιο τρόπο και μία ανάγκη: να φτιαχτεί ένας χώρος που θα εξειδικεύεται στο συγκεκριμένο ποτό. 

Ένα μπαρ πρέπει να αφήνει το στίγμα του. Όχι απαραίτητα με βραβεία αλλά περισσότερο με τη δημιουργία μίας κουλτούρας προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κατά πόσο επετεύχθη αυτό που είχατε σχεδιάσει αρχικά;

Νομίζω ότι ξεπεράστηκαν, κατά πολύ κιόλας, οι προσδοκίες. Το Gin Joint εξελίχθηκε όλα αυτά τα χρόνια σε ένα spot που το αγκάλιασε και το αγάπησε ο κόσμος, τόσο οι πελάτες όσο και οι άνθρωποι του χώρου. Έπαιξε επίσης και τον ρόλο ενός χώρου όπου κατά κάποιο τρόπο "μαθήτευσαν" παιδιά που στη συνέχεια έφυγαν και έκαναν πολύ ωραία και σημαντικά πράγματα. Στο λέω αυτό γιατί είχα την τύχη και τη χαρά να συνεργαστώ με άτομα όπως ο Νίκος Γαρτζολάκης, ο Βασίλης Κυρίτσης, ο Νίκος Μπάκουλης, ο Τάσος Σούνδιας, ο Αλέξανδρος Τζωρτζάκης, η Ναταλία Λιβιτσάνου, ο Θάνος Ιωάννου και πάρα πολλοί ακόμη, τόσο μέσα στο μπαρ όσο και στο service. Η δική μου φιλοσοφία είναι πως όταν ανοίγεις ένα μπαρ οφείλεις να αφήσεις ένα στίγμα. Όχι απαραίτητα να κερδίσεις βραβεία αλλά περισσότερο να γεννήσεις και να μεταδόσεις μία κουλτούρα προς τη σωστή κατεύθυνση. Και αυτό να είναι κάτι που θα μεταδοθεί και σε άλλους. Αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο, εμένα τουλάχιστον με ικανοποιεί ηθικά. 

Μάθατε ουσιαστικά την Αθήνα να πίνει gin-tonic.

Χαίρομαι που το λες αυτό, καθώς αυτός ήταν και ένας από τους αρχικούς μας στόχους. Να βγαίνει ο κόσμος και να έχει κάποιες καλές και σωστές επιλογές. Όχι μόνο στο Gin Joint αλλά και σε άλλα μπαρ. Μου αρέσει που βλέπω σε λίστες άλλων μαγαζιών να υπάρχουν προτεινόμενοι συνδυασμοί για gin με tonic. Μου άρεσε που υπήρξε μία τέτοια πρόοδος. Η δουλειά μας είναι ουσιαστικά να καταφέρουμε να κάνουμε τον κόσμο να αγαπήσει κάτι. Δεν αρκεί να κάνουμε πράγματα που αρέσουν μόνο σε εμάς αλλά κάτι που θα το πάρει ο άλλος και θα το απολαύσει, με το σωστό τρόπο. Για να στο πω απλά: ποτά για διαγωνισμούς μπορείς να κάνεις πολλά αλλά με τον καθημερινό επισκέπτη η προσέγγιση θα πρέπει να είναι διαφορετική, πιο φιλική και πιο άμεση. 

Η απόφαση για το φινάλε του Gin Joint πώς πάρθηκε και τι κρατάς από αυτά τα 8+ χρόνια; 

Είναι κάτι που σκεφτόμουν καιρό, υπήρχε η σκέψη να αφήσουμε την πλατεία Καρύτση τα τελευταία δύο χρόνια. Πρόκειται για μία γειτονιά που αγάπησα πολύ και την αγαπώ ακόμη. Προσπαθήσαμε πολύ, με κάθε τρόπο να παραμείνουμε εκεί αλλά έφτασε μάλλον το πλήρωμα του χρόνου για να φύγουμε. Για μένα βέβαια παραμένει πάντοτε από τα αγαπημένα μου σημεία της Αθήνας - σκέψου ότι ανοίξαμε το 2011 κι ενώ είχε ήδη ξεκινήσει η κατά κάποιο τρόπο πτώση της περιοχής σαν πιάτσα. Παρόλα αυτά, μέχρι και το 2015 εμείς στεκόμασταν με τον τρόπο που θέλαμε. Παρότι είμαστε ακόμη καλά, άρχισα να νιώθω ότι ήρθε η στιγμή να κάνουμε κάποια άλλα βήματα για όσα έχουμε στο μυαλό μας για το Gin Joint. Αποχωρώ πραγματικά χαρούμενος, νιώθοντας πως έχω κάνει κατά κάποιο τρόπο το "χρέος" μου. Παράλληλα όμως -όπως συμβαίνει πάντοτε όταν φεύγεις από ένα μέρος που έχεις περάσει καλά- υπάρχει και λίγη στενοχώρια. Κρατάω σίγουρα τους ανθρώπους που πέρασαν. Και αυτούς που δούλεψαν και εκείνους που ήρθαν για ένα ποτό. Και την ενέργεια όλων αυτών.  

Αυτό δηλαδή σημαίνει ότι θα ξαναδούμε το Gin Joint, κάπου αλλού; 

Θα το ξαναδούμε, ναι. Θα κάνουμε ένα break και στο μέλλον θα επιστρέψουμε, σε κάποιο άλλο σημείο του κέντρου. Είναι κάτι όμως που θέλει σκέψη και σωστή στρατηγική, γι' αυτό και δεν θα συμβεί άμεσα. Θα πρέπει να βρούμε δηλαδή ένα ιδανικό, μικρό μέρος, σε μία περιοχή που θα έχει κάτι να πει και θα ταιριάζει ασφαλώς και με τον χαρακτήρα του Gin Joint.

Υπάρχουν βραδιές, στιγμές ή σκηνικά που θα θυμάσαι για πάντα; 

Είναι πολλά. Κανείς δεν θα μπορέσει να ξεχάσει τη βραδιά που μπήκε στο μπαρ ο Simone Caporale, τις ημέρες του Athens Bar Show 2014. Ήταν από τις ωραιότερες βραδιές που έχω ζήσει στην Αθήνα. Όσος κόσμος ήταν εκεί, σίγουρα θα το θυμάται για πάντα. Όχι απαραίτητα επειδή ήταν ο Caporale στη μπάρα αλλά γιατί υπήρχε μία μοναδική ενέργεια, με πάρα πολύ ωραίο κόσμο. Ο κόσμος ήταν "εκεί", συντονίστηκε απόλυτα και έγινε ένα τρελό πάρτι. Ένα άλλο σκηνικό, που αφορά καθαρά τη δουλειά μου, ήταν όταν βρέθηκε ο Desmond Payne (Master Distiller του Beefeater) και μου ζήτησε ένα Martini. Παίζει και να έτρεμα ολόκληρος τρέφω μεγάλο σεβασμό στο πρόσωπό του.

Την άνοδο της μπαρ σκηνής της Αθήνας πώς την αξιολογείς; 

Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία είναι πως βλέπουμε ανθρώπους μέσα από τον χώρο να γίνονται πραγματικοί επιχειρηματίες. Είναι παιδιά που "μεγάλωσαν" μέσα στις μπάρες και είδαν πιο σωστά και σοβαρά την όλη κατάσταση. Ήταν ασφαλώς μεγάλο ρίσκο αλλά το τελικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Γεννήθηκε μία εντελώς διαφορετική κουλτούρα γύρω από το μπαρ. Επίσης σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός, πώς μέσα από αυτό η Αθήνα μπήκε στον διεθνή χάρτη - σε αυτό βοήθησαν πολύ προσπάθειες όπως του The Clumsies ή του Baba Au Rum αλλά και άλλων μπαρ. Ο πήχης ανέβηκε κατά πολύ. Η Αθήνα, διεθνώς πια, είναι πολύ σοβαρός προορισμός του κλάδου. Διαθέτει πολλά διαφορετικά μαγαζιά, με ωραία αισθητική, με εξαιρετικό service, με καλά ποτά και μάλιστα συγκριτικά φθηνότερα σε σχέση με το εξωτερικό. Αποκτήσαμε ένα καλό προφίλ προς τα έξω, επακόλουθο της σοβαρής προσπάθειας που γίνεται πλέον στα μέρη μας. Είναι αυτονόητο γενικά, αλλά καταλάβαμε όλοι ότι θα πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά. 

Μήπως όμως περάσαμε κάποια στιγμή και στο άκρο της υπερβολής; Από την έννοια ότι πήραμε τα πράγματα περισσότερο "επιστημονικά" από όσο πρέπει; 

Ισχύει αυτό. Νομίζω το εν λόγω κομμάτι, δηλαδή του περιττού εντυπωσιασμού, της υπερβολικής γαρνιτούρας και των άλλων παρόμοιων χαρακτηριστικών έχει αρχίσει να φθίνει παγκοσμίως. Όλη αυτή η "αναμειξιολογία" κούρασε τον κόσμο. Φέρουμε και εμείς ευθύνη, οι άνθρωποι των μπαρ. Εμείς τη δημιουργήσαμε αυτή τη φάση άλλωστε. Υπάρχει όμως πια, μία επιστροφή στην απλότητα. Αυτό το στυλ κούρασε τον κόσμο και για να μιλήσω και πιο προσωπικά, κούρασε κι εμένα. Προφανώς θα υπάρχουν πάντα και ο εξοπλισμός και οι τεχνικές από πίσω, αλλά τα ίδια τα ποτά θα πρέπει να είναι πιο απλά για να τα πίνει ο κόσμος και να τα καταλαβαίνει. Και να περνά καλά με αυτά ασφαλώς, χωρίς πολλά-πολλά. 

Τα σπουδαία μπαρ τα διαμορφώνουν οι άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτά. Και όχι απαραίτητα μόνο όσοι είναι μέσα από την μπάρα.

Τελικά τι κάνει σπουδαίο ένα μπαρ;

Δίχως αμφιβολία, οι άνθρωποι που τα αποτελούν, όλοι όσοι εργάζονται σε αυτά και όχι μόνο οι bartenders. Όλα τα άλλα βρίσκονται και φτιάχνονται. Είναι κάτι που έχω δει και σε βραβευμένα μπαρ του εξωτερικού. Αν δεν έχεις ανθρώπους που πιστεύουν τη δουλειά τους, όσο εντυπωσιακός κι αν είναι ο χώρος, θα φαίνεται ότι κάτι λείπει. O επισκέπτης θα πρέπει να νιώθει άνετα, ακόμη κι αν έρθει μόνο μία φορά στη ζωή του. Θα πρέπει να νιώσει σαν στο σπίτι του. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Για παράδειγμα, στο Termini του Λονδίνου υπάρχει αυτό, οι άνθρωποι σε υποδέχονται με μοναδικό τρόπο. Βρίσκεσαι εκεί και νομίζεις αμέσως ότι έκανες τη σωστή επιλογή. Το ίδιο ισχύει και για το Jerry Thomas στη Ρώμη ή στο Ruby στην Κοπεγχάγη, τουλάχιστον δύο χρόνια πριν. Έπειτα, δες το Artesian. Ήταν σπουδαίο γιατί τόσο ο Caporale όσο και ο (έτερος bartender) Alex Kratena σου συμπεριφέρονταν λες και γνωρίζεστε από πάντα. Όταν έφυγαν αυτά τα παιδιά, πήραν και την ενέργεια μαζί τους. Μετά παρέμεινε ένα εξαιρετικό και πολύ όμορφο μπαρ αλλά κάτι έλειπε. 

Στο άμεσο μέλλον τι μπορούμε να περιμένουμε από σένα; 

Όπως γνωρίζεις υπάρχει πλέον στη ζωή μας και το Λοκάλι, που είναι ακριβώς αυτό που είχαμε στο μυαλό μας με τους συνεργάτες μου: μία ελληνική παμπ όπου μπορείς να πιεις και να φας καλά, σε ένα χαλαρό περιβάλλον. Σε αυτή την φάση έχουμε επικεντρωθεί στο νέο project μας, ένα μπαρ που θα ανοίξει στην ταράτσα, στο Λοκάλι, τον Μάιο. Θα είναι κάτι φρέσκο και καινοτόμο.

---

Info

The Gin Joint - Χρήστου Λαδά 1, πλατεία Καρύτση, τηλ. 210 3218646
Το Λοκάλι - Σαρρή 44, Ψυρρή, τηλ. 210 3250673

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr